Vorige week deelden we het mooie nieuws al, ik ben zwanger! Nu heb ik vanaf het begin wat aantekeningen gemaakt van alles wat er gebeurde zodat ik niet zou vergeten hoe mijn zwangerschap is verlopen. Op mijn blog deel ik regelmatig persoonlijke verhalen zoals bijvoorbeeld over onze bruiloften en nu is het dus tijd voor een nieuwe serie: mijn zwangerschapsupdates. Vandaag dus deel 1!

Op het moment dat we ontdekten dat ik zwanger was, was ik dat technisch gezien nog maar twee weken, maar ja, je krijgt er meteen twee weken bij! (Ze weten nooit precies wanneer je zwanger werd, dus ze rekenen vanaf de eerste dag van je laatste ongesteldheid.) Maar goed, ik zal even bij het begin beginnen.

Romano weet al heel lang dat hij kinderen wil en ik heb altijd het idee gehad dat ik dat ergens vast ook wel zou willen. De laatste paar jaar is dat gevoel veranderd naar “ik wil kinderen!”, alleen hoefde het voor mij nog niet direct. Ik zou het liefst wachten tot na de verhuizing naar ons nieuwe huis want dat is natuurlijk wel zo praktisch. Toch hebben we een tijdje voor de bruiloft de knop doorgehakt dat we na de huwelijksreis de pil de deur uit zouden doen en gingen gaan kijken wat er gebeurde. Dus dat deden we!  (Het voelde wel gek hoor om na ruim tien jaar niet meer netjes die pil te slikken ’s ochtends, nog steeds denk ik wel eens “ik moet mijn pil slikken”. Nee, niet meer!)

Natuurlijk zijn we in de maanden daarna wel bezig met het feit dat zwanger zou kunnen worden, maar niet heel fanatiek. We kijken het eerst gewoon even aan. In de weken dat ik eventueel zwanger zou kunnen zijn let ik wel op wat ik eet en sla ik alcohol over en in de andere weken eet en drink ik gewoon normaal. (Al drink ik sowieso maar heel af en toe alcohol hoor.) De eerste twee maanden gebeurt er niks bijzonders en ook de derde maand lijk ik niet zwanger te zijn. Die avond gaan we naar een speciaal feestje en ik drink een glas wijn en eet een (niet doorbakken) hamburger.

De volgende dag (vrijdag) heb ik toch het idee dat er wat aan de hand is en zaterdag 10 december besluiten we er een zwangerschapstest bij te pakken. Even snel, want Romano had met een vriend afgesproken. Nou, dat werd wat later want ik zag al bijna meteen twee streepjes! Ik besef het nog helemaal niet en ga snel naar Romano om hem de test te laten zien. We kijken elkaar vol ongeloof aan en de tranen staan in mijn ogen. Uiteindelijk blijft Romano nog een tijdje thuis en samen proberen we te bevatten dat ik echt zwanger ben.

Op zondag 11 december staat er een vroeg kerstdiner met Romano’s ouders en zusjes op de planning aangezien niet iedereen met de feestdagen in Nederland is. We ontdekken ’s ochtends dat het voorgerecht in elk geval iets is met gerookte zalm. Dat mag ik nu niet en dat zet ons aan het denken over de kerstdiners die er nog aankomen. De kans is zo groot dat er van alles op tafel gaat komen dat ik niet mag of alleen als het veel langer in de pan heeft gelegen. Het is natuurlijk nog heel erg vroeg maar we kunnen er niet omheen, we moeten het vertellen aan een aantal mensen.

We moeten nog wat boodschappen doen voor dat diner en we kopen meteen een speentje. Ik pak het in en zodra we allemaal aan tafel zitten geven we het doosje aan Romano’s ouders. Het kwartje valt meteen en iedereen is blij en enthousiast. De rest van de avond gaat het bijna alleen maar over baby’s en we krijgen zelfs meteen al wat eerste babykleertjes die ze een tijd terug al hadden gekocht. Het voelt heel onwerkelijk om zulke kleine kleertjes in mijn handen te hebben. Het zijn net poppenkleertjes!

De volgende dag bel ik meteen een verloskundigenpraktijk om me aan te melden. Ik had mijn schoonzusje al om advies gevraagd en hak de knoop meteen door. (Ze is bezig met een opleiding tot verloskundige en kent de praktijken bij ons in de buurt een beetje.) Ik plan een afspraak in voor het intakegesprek en de eerste echo. Ik dacht dat dat pas kom bij een week of 10, maar dat blijkt al eerder te kunnen. Wat fijn!

‘s Middags lopen we de H&M binnen en daar kopen we twee hele zachte babymutjes die we in laten pakken. Mijn moeder was toevallig in de buurt dus we gaan bij haar langs. We kletsen eerst een tijdje over van alles en nog wat en dan geven we het cadeautje. Ze keek me met grote ogen aan en het duurde even voor ze reageerde. Natuurlijk was ze heel enthousiast, ze had het alleen nog niet verwacht. Hihi! We kijken daarna meteen even naar wat babyspullen die ze nog had staan, maar we moeten weg en besluiten dat later een keer rustig te doen als we meer tijd hebben. Wel zo leuk.

Ik probeer meteen ook een afspraak met mijn vader te plannen zodat we ook hem het goede nieuws kunnen vertellen maar is toevallig net veel in het buitenland dus we moeten even geduld hebben. Het is zo moeilijk om het nieuws niet aan iedereen te vertellen! Ik besluit wel een foto van mij met de positieve test naar mijn broertje en twee vriendinnen te sturen. Ik kan het echt niet voor me houden, plus als het toch misgaat (en die kans is zo vroeg nog relatief groot natuurlijk) dan vind ik het ook fijn om er met hen over te kunnen praten.

Ik voel me deze week trouwens helemaal prima. Nouja, ik moet om de vijf minuten naar de wc, mijn borsten zijn met vlagen gevoelig en mijn huid is onrustig, maar dat is allemaal prima te overzien. Ik vraag Romano ergens tussendoor of hij een gevoel heeft over het geslacht van de baby en we blijken allebei het idee te hebben dat het een meisje is. Ik ben benieuwd!

Om af te sluiten een greep uit wat random gedachten die deze week door mijn hoofd gingen:

• Ik wordt moeder. Wow, dat klinkt raar!
• Oh help!
• Het zijn net poppenkleertjes!
• Oh help, naalden, en ziekenhuizen en pijn en ….
• Als ik maar niet zo vaak misselijk ga zijn.
• Dan hebben we straks een klein meisje of jongetje door het huis rennen.
• Oeh, we moeten namen gaan verzinnen.
• Mag ik al winkelen? Nee ik moet nog een paar weken wachten? Hè jammer!
• Oh, ik wil het aan iedereen vertellen!
• Ohnee, doe maar niet, het is nog veel te vroeg.
• Hoe ga ik dat doen met werk?
• Dan zijn we straks verantwoordelijk voor zo’n mini-mensje.
• Is het echt waar? Zal ik nog een test doen?
• Oh ik hoop dat het allemaal goed gaat!
• Dan heb ik straks een grote buik!
• Hoe bijzonder gaat het zijn om een mensje in je buik te voelen?
• Het is nog zo klein!

Zo spannend allemaal! Op het moment dat deze post online komt ben ik ongeveer 12,5 week zwanger, dus de komende weken kunnen jullie even wat meer van dit soort zwangerschapsupdates verwachten zodat ik jullie helemaal bij kan praten.