Zwangerschapsupdate #40: De draaipoging

Ik ben zo benieuwd hoe lang ik deze updates nog ga schrijven! Het kan best nog even duren voor Zusje geboren wordt, maar het zou ook kunnen dat ik haar al in mijn armen heb op het moment dat jullie dit lezen. Gek idee! In mijn vorige update vertelde ik in elk geval dat ze in stuit lag en vandaag ga ik jullie bijpraten over de tijd dat ik 36 en 37 weken zwanger was. Er stond een uitwendige draaipoging op het programma en Liams verjaardag.

36 weken zwanger

In mijn vorige update vertelde ik dat ik tijdens een controle bij de verloskundige te horen kreeg dat Zusje (nog) in stuit lag en dat ik moest wachten op een telefoontje van het ziekenhuis. Op maandagochtend word ik gelukkig al snel gebeld met de mededeling dat ik de volgende dag al verwacht wordt voor de draaipoging. Prima nieuws, want dan hoef ik niet lang te wachten.

Dinsdagmiddag lopen Romano en ik samen het ziekenhuis in en na even gewacht te hebben, word ik aan de CTG gelegd. Ze maken een hartfilmpje van de kleine en houden in de gaten wat mijn buik doet (harde buiken/weeën). Ondertussen krijgen we uitleg over wat er precies gaat gebeuren en wat de risico’s zijn.

Zodra ze tevreden zijn met de CTG, verplaatsen we naar een andere ruimte waar ik op een bed mag gaan liggen. Er komt een gynaecoloog bij en een verloskundige. De gyn legt nogmaals uit wat ze precies gaat doen en dat ik het altijd aan kan geven als ik wil dat ze stoppen (behalve op het punt dat de baby overdwars in je buik zit, dan moeten ze even door).

Er wordt een hele lading gel op mijn buik gesmeerd en met een echo-apparaat kijken ze hoe Zusje precies ligt. Nog steeds met haar hoofdje omhoog en haar rug precies aan de voorkant van mijn buik. En dan begint het draaien. Ze halen eerst haar billen uit mijn bekken door in mijn onderbuik te duwen en daarna proberen ze haar stukje bij beetje te motiveren om te draaien. Helaas heeft ze er echt geen zin in. De gyn stopt er even mee en er wordt besloten me een infuus te geven met een middeltje dat mijn hele buik zou moeten ontspannen. Bij een tweede zwangerschap is je buik vaak al soepeler, maar omdat Zusje zo tegenstribbelt en de boel daardoor toch enorm op spanning komt, lijkt dit een goede stap.

Nadat het middel ingewerkt is begint het draaien opnieuw. Ik kan zelf niks doen, behalve zo rustig mogelijk blijven en doorademen. Best een hele uitdaging, want het draaien voelt niet lekker. Er wordt een hoop kracht op je buik uitgeoefend (ik voelde de armen van de gyn trillen) en Zusje zette de boel ook flink op spanning. Ook deze tweede poging ziet ze niet zo zitten, maar gelukkig geeft ze toe en uiteindelijk ligt ze netjes met haar hoofd naar beneden in mijn buik. Wat een opluchting!

Mijn buik wordt schoongemaakt en de CTG wordt weer aangesloten. Dat draaien is voor mij heftig, maar voor je baby natuurlijk ook. Haar hartslag is dus eerst wat hoger, maar al snel zakt hij en lijkt ze te slapen. Na een half uur ofzo begint ze weer wakker te worden en zien we meer activiteit op de monitor. Dat is voor de verloskundige het teken dan alles oké is en dat we naar huis mogen.

’s Avonds en de dag erna moet ik goed in de gaten houden of ik de kleine voel bewegen en of ik geen vruchtwater/bloed verlies. Gelukkig is Zusje al snel weer lekker fanatiek aan het spartelen en gebeuren er verder geen gekke dingen.

Dit is trouwens ook het moment dat ik Zusje langer draag dan Liam. Hij werd namelijk ’s ochtends geboren toen ik 36 weken en 1 dag zwanger was en daar ben ik nu voorbij. Gek idee, maar wel goed nieuws. (Op de foto zie je trouwens het whiteboard dat in het ziekenhuis hing. Grappig om te zien dat de versies er op staan.)

De dagen na het draaien is mijn buik beurs en gevoelig. Niet zo gek natuurlijk en gelukkig is het donderdag tegen het eind van de dag weer weg. Wat wel heel leuk is, is dat ik Zusje nu beter voel! Ik denk dat ze nu meer ruimte heeft om met haar beentjes te bewegen, want ik voel regelmatig iets dat lijkt op een voetje.

En verder…

• Mijn buikomtrek is nu 100 cm en dat is hoe groot ik bij Liam aan het einde ook was.
• Sommige dagen heb ik last van duizeligheid, misselijkheid en flinke vermoeidheid terwijl ik me de dag erna weer prima kan voelen.
• Op vrijdagavond voel ik ineens dat mijn bekken pijnlijker is dan tijdens de rest van mijn zwangerschap. Nu moet ik echt goed op gaan letten met wat ik doe.
• De harde buiken zijn vaker aanwezig en op zaterdag zijn ze ’s middags ook een tijdje zo regelmatig dat ik ze ga timen. Gelukkig wordt het vrij snel rustiger.
• We zetten ons bed op kratjes zodat het hoog genoeg is voor de kraamzorg. Nu is het laatste ding van de to-do lijst afgevinkt!

37 weken zwanger

Op maandag 15 juli ben ik precies 37 weken zwanger, toch wel een mijlpaal. Gelukkig heb ik die ochtend ook een controle bij de verloskundige en als ik binnenkom mag ik meteen gaan liggen voor een echo. En ja hoor, Zusje ligt nog netjes met haar hoofd naar beneden! In theorie kan ze nog draaien, maar ze ligt al wel vrij laag, dus de kans wordt steeds kleiner. Haar rug ligt aan de (voor mij) rechter kant van mijn buik, dus het klopt dat ik links steeds voetjes dacht te voelen. Na de echo wordt mijn bloeddruk nog gemeten en maken we een nieuwe afspraak voor de week erna. Mijn zwangerschap verloopt nu weer ’volgens het boekje’.

Ik merk wel dat het voor mij niet lang meer hoeft te duren. Ik geniet van de bewegingen in mijn buik, maar het wordt wel steeds zwaarder. Door mijn bekken kan ik steeds minder goed voor Liam zorgen (of überhaupt staan en lopen). Hopelijk blijft Zusje nog zitten tot na Liams verjaardag, maar daarna mag ze van mij wel komen.

De rest van de week merk ik dat ik onrustiger begin te worden. De pijn is vervelend, ik slaap slechter en als ik wel slaap droom ik vaak dat de bevalling begint. Er zijn ook echt momenten dat ik vind dat ze best al mag komen. Gelukkig blijft ze braaf zitten en kunnen we Liams tweede verjaardag zaterdag ongestoord vieren. Normaal maak en bak ik voor dat soort dingen wel allemaal hapjes, maar dit keer heb ik het simpel gehouden en wat meer hulp gevraagd. Dat is iets dat ik lastig blijf vinden, maar het is nu gewoon echt nodig. Het lukt me ook om me tijdens het feestje redelijk rustig te houden en niet te veel heen en weer te lopen, dus de pijn is ’s avonds te overzien.

En verder…

• Van mijn schoonzusje krijgen we een Cord ring, een zachter alternatief voor een navelstrengklem. Ik wist niet dat er zoiets bestond, maar het klinkt comfortabeler dan een plastic klem.
• Elke avond ben ik benieuwd wat de nacht gaat brengen en ’s ochtends is er een soort teleurstelling dat er niks is gebeurd (afgezien van de ochtend van Liams verjaardag natuurlijk). De vorige keer begon de bevalling ’s nachts, dus dat is toch wat je min of meer verwacht, ook al weet je dat het elk moment van de dag kan gebeuren.
• Ik hou van een opgeruimd huis, maar dat heb ik nu nog meer. Ik weet dat ik de vorige keer redelijk overwhelmed was toen we thuiskwamen uit het ziekenhuis. Er waren allemaal mensen en er moest van alles geregeld worden. Tel daar de hormonen bij op en je hebt een niet al te ideale situatie. Als het huis een chaos is, zorgt dat bij mij voor nog meer onrust, dus ik probeer het nu zo netjes mogelijk te houden. (Al ligt Liams speelgoed nog wel regelmatig overal natuurlijk.)

Liefs,
Margot