Vandaag heb ik geen dagboekpost voor jullie, maar wil ik jullie bijpraten over wat er allemaal gebeurde in de tijd dat ik 38 en 39 weken zwanger was. Inmiddels is onze Zoey geboren, maar ik wil natuurlijk wel mijn verhaal compleet maken. In deze post vertel ik daarom over de laatste loodjes en onze bezoekjes aan het ziekenhuis. Binnenkort zal ik mijn bevallingsverhaal met jullie delen en vertellen hoe de kraamweek verliep.
38 weken zwanger
Op maandag 22 juli ben ik precies 38 weken zwanger en ik begin de dag met een bezoekje aan de verloskundige. Bij Liam is het nooit zover gekomen, maar ik heb nu wekelijks een controle. Alles is gelukkig weer in orde en ik krijg te horen dat Zusje netjes ingedaald is. Ze kan nog om haar as draaien, maar ligt verder vast. Dat is fijn om te horen!
Op woensdag heb ik nog een leuke afspraak, want ik had voor mezelf een zwangerschapsmassage geboekt. Het is gewoon bij iemand thuis, maar ze heeft zo’n speciale tafel met uitsparingen voor je buik en borsten. Alleen het op m’n buik kunnen liggen voelt al heel goed en de massage is heerlijk en veel te snel weer afgelopen.
De rest van de dagen gebeurt er weinig bijzonders. Ik breng tijd door met Liam en hoewel ik daar heel erg van geniet, is het wel een aanslag op mijn bekken. Na een ochtend samen, kan ik bijvoorbeeld niet goed meer lopen. Gelukkig hebben we hulp en kan Liam af en toe wat extra uurtjes bij mijn schoonmoeder spelen of komt mijn moeder een dagje bij ons thuis. Zo fijn!
En verder…
- Mijn buik groeit gestaag door, want in twee weken tijd ga ik van 100 naar 102 centimeter. Ik ben benieuwd hoe groot Zusje is als ze geboren wordt!
- Het warme weer vind ik best pittig nu en ik blijf dan ook vooral lekker binnen. Ik ga steeds meer vocht vasthouden en af en toe voel ik bij het lopen ook dat het vocht in mijn voeten en enkels gaat zitten.
- Donderdagmiddag heb ik steeds harde buiken en soms zijn ze best gevoelig. Dat is wel eens eerder gebeurd, maar nu houdt het niet meer op. Ik vraag me af wanneer het door gaat zetten.
39 weken zwanger
Ik merk dat ik me een beetje opgesloten begin te voelen in huis, dus op maandagochtend besluit ik naar Loods 5 te gaan. Ik loop op m’n gemak een rondje en eet een stukje taart. Dinsdag ben ik met Liam thuis en mijn moeder komt langs om te helpen. Halverwege de dag gaan we naar de verloskundige en alles is nog steeds in orde. Ik vertel dat het continu rommelt in mijn buik en dat de bekkenpijn een steeds grotere belemmering gaat vormen. Aangezien de kans groot is dat ik door de harde buiken al wel wat ontsluiting zal hebben, spreken we af dat ze de week erna (als ik precies 40 weken zwanger ben) gaan kijken of ze me kunnen strippen. Ik merk dat ik hoop dat ik voor die tijd al zal bevallen, maar dat het me wel rust geeft dat er wat gedaan gaat worden als dat niet het geval zal zijn.
Op woensdag meet ik (voor het laatst) mijn buik en met 39 weken en 2 dagen zit ik op 104 centimeter. Dat is 2 centimeter meer dan een week geleden, dus de kleine zal wel lekker groeien. Om even de deur uit te zijn, besluit ik naar de bios te gaan. Gewoon in m’n eentje. Ik kijk The Lion King en ’s middags werk ik aan een laatste DIY voor Zusje.
Donderdagmiddag realiseer ik me dat ik Zusje de hele dag nog niet echt gevoeld heb zoals ik gewend ben. Ik ga een tijd op bed liggen en na een uur voel ik haar weer goed. Dat lucht op, maar de twee uur daarna is het weer helemaal stil. Ik overleg even met Romano en bel dan toch maar de verloskundige. Ze geeft aan dat er waarschijnlijk niks aan de hand is (vaak worden baby’s rustiger als voorbereiding op de bevalling), maar ze neemt geen risico’s. Het ziekenhuis wordt gebeld, we brengen Liam weg en vertrekken naar het ziekenhuis voor een hartfilmpje. Gelukkig ziet alles er goed uit en later op de avond mogen we weer naar huis.
Vrijdagmiddag moeten we ons weer melden voor een tweede hartfilmpje. Ik voel haar wel weer wat vaker, maar lang niet zo krachtig als ik gewend ben. Ik twijfel of we de afspraak af moeten zeggen, maar voor de zekerheid gaan we toch. Dit keer duurt het maken van het hartfilmpje vrij lang, want af en toe registreert hij niks. Er komt dit keer ook een verloskundige langs om door middel van een echo te kijken of er nog genoeg vruchtwater is. Dat is zeker het geval en dat geeft aan dat de placenta nog prima z’n werk doet. Aangezien alles in orde is, mogen we weer naar huis zolang we maar aan de bel trekken als ik nog minder bewegingen ga voelen.
Net als op vrijdag heb ik zaterdag continu harde buiken. Tussendoor voel ik Zusje bewegen, maar ik merk dat ik blijf twijfelen of het allemaal goed gaat. We besluiten wel wat leuke dingen te doen met z’n drietjes, aangezien dat nog kan. ’s Ochtends bezoeken we een grote (beheerde) speeltuin waar Liam zich lekker uit kan leven. ’s Middags gaan we op pad met Romano’s familie en onderweg naar huis halen we de boodschappen op bij het Pick Up Point. Rond half acht loop ik ons huis binnen en dan voel ik nattigheid…
Liefs,
Margot
Eén reactie
Wat een spannend einde van deze blog!