Romano en ik hebben steeds geroepen dat we twee kinderen wilden. Inmiddels heb ik jullie al kunnen vertellen dat we een derde verwachten en ja, dat is helemaal gepland. In deze post vertel ik meer over wat er aan vooraf ging en de eerste weken van de zwangerschap.
Hoe het begon
Na de komst van Zoey hebben we het er verschillende keren over gehad en neigde Romano wel even naar een derde, maar al snel besloten we samen dat het zo goed was. Ons gezin voelde compleet, vier is een praktisch aantal en we mochten in onze handen knijpen met hoe soepel alles was verlopen. Prima zwangerschappen, goede bevallingen en vooral twee gezonde kinderen. Zoey groeide ondertussen lekker door en zo af en toe kwam het onderwerp weer eens langs. We zeiden we dan altijd meteen dat we nog steeds vonden dat het zo klaar was.
Op een avond was Romano op pad en ging ik ’s avonds alleen naar bed met een beetje buikpijn. Ik heb na de komst van Zoey een spiraal laten plaatsen en hoewel ik daardoor niet meer ongesteld werd, had ik af en toe wel wat last van kramp. Niks noemenswaardigs, maar dit keer ging ik daardoor nadenken over hoe ik me zou voelen als die spiraal op de een of andere manier niet zou werken en ik zwanger zou blijken te zijn. Al snel was mijn conclusie dat ik daar heel erg blij van zou worden. Oh! Ik keek daardoor ook terug naar de laatste keren dat Romano en ik bij elkaar gecheckt hebben of we het nog steeds bij twee kinderen wilden laten. En ik denk dat ik dan meestal ingestemd zou hebben als Romano had gezegd dat hij toch wel echt een derde kindje wilde.
Uiteindelijk heb ik een paar uur lang klaarwakker na liggen denken. Wilde ik echt een derde kindje? Durfde ik dat aan? Bij Liam en Zoey is alles zo goed gegaan, wat als ons geluk op is? Hoe zouden we dat praktisch gezien gaan doen. Moeder van drie kids, ik? Mijn hoofd hield niet mee op.
Toen Romano uiteindelijk ook in bed kroop wilde ik dit graag met hem bespreken, maar aangezien we dan waarschijnlijk helemaal niet mee zouden slapen, heb ik nog maar niks gezegd. Tot de volgende ochtend. Toen heb ik verteld wat er in mijn hoofd omging en al hebben we het er een hele tijd uitgebreid over gehad. Allebei met een grote grijns op ons gezicht. Want ja, ook Romano was enthousiast! Hij had dezelfde bedenkingen als ik, maar de ‘ja!’ bleef overheersen. Uiteindelijk besloten we het onderwerp even te laten liggen en nog geen beslissing te nemen. Maar eerlijk? We wisten allebei al dat we voor een derde kindje wilden gaan, maar durfden het nog niet hardop te zeggen. We hebben een tijdje nagedacht en daarna de knoop doorgehakt. We gaan er voor! Romano heeft toen ’s middags meteen foliumzuur voor me gehaald. Ik was helemaal zenuwachtig! Wat gaat dit nieuwe avontuur ons brengen?
Zoveel maanden later
Het is 4 augustus en Zoey is jarig. ’s Ochtends heb ik een tijdje flink kramp in mijn buik en onderrug. Wordt ik te vroeg ongesteld of zou dit de innesteling zijn?
Op 6 aug ben ik een paar dagen met vlagen misselijk, mijn huid is onrustig en de zalm die Romano zat te eten vond ik echt niet lekker ruiken. Na het avondeten besluiten we te testen. En ja hoor, bijna direct verschijnen er twee streepjes. Eerst nog licht, maar al snel donkerder. Ik ga meteen naar Romano toe. We krijgen een derde kindje!
De dagen daarna denken we na over namen. Een meisjesnaam hebben we snel op het oog, maar over jongensnamen verschillen we wat meer van mening. Gelukkig hebben we nog even.
Mijn buik voelt met vlagen opgezet aan. Broeken zitten niet lekker. Ik denk dat ik me aanstel, maar ik lees online dat het door hormonen komt. De kleine twee weken daarna verlopen redelijk rustig en ik probeer nog snel wat dingen af te krijgen omdat ik weet dat de kans groot is dat ik me op korte termijn beroerd ga voelen. En ja hoor, als we in Frankrijk op vakantie zijn begin ik me misselijk en slap te voelen. Het gaat met ups en downs en blijft aanhouden.
Als we weer thuis zijn, vertellen we Liam dat er een baby in mijn buik zit. Hij vindt het helemaal leuk en wilde weten hoe de baby gaat heten. Volgens mij hoopt hij op een broertje. ’s Avonds delen we het nieuws met Romano’s familie. Iedereen was echt helemaal verbaasd en had het niet aan zien komen. Een van mijn schoonzusjes is verloskundige en ze zet voor ons de eerste echo in de agenda. Nog een weekje geduld, spannend weer allemaal!
De eerste echo
Het is 1 september. Ik heb slecht geslapen omdat ik toch wel zenuwachtig ben, maar we mogen voor het eerst naar ons kleintje kijken. Al snel zien we een klein hummeltje met een kloppend hartje. Wat een opluchting! Alles ziet er goed uit en de baby is 15 mm lang. Over 3 weken mogen we terugkomen voor de volgende echo en de intake.
Op de crèche is er een kindje met de vijfde ziekte. Als je dat als zwangere in de eerste helft van de zwangerschap oploopt, heb je een grotere kans op een miskraam of kan de aanleg van de organen verstoord worden. Zoey is nu dus thuis in plaats van op de opvang en ik laat na de echo bloed prikken om te kijken of ik al immuun ben.
Terwijl wij in het ziekenhuis waren, was mijn schoonzusje met Zoey gaan winkelen en samen met Zoey heeft ze een schattig boxpakje voor de baby uitgezocht. Het eerste nieuwe item voor ons derde kindje!
Ik voel me trouwens nog steeds matig. Het gaat een beetje met ups en downs, maar ik doe mijn best om weer wat meer te doen. Afgelopen weekend heb ik vooral plat gelegen, maar de to-do lijst is lang en ik heb het idee dat ik heel erg achter de feiten aanloop en werk ligt grotendeels stil. Romano helpt wel veel en staat ’s nachts en ’s ochtends vroeg op voor de kids. Dat is heel erg fijn. Ik voel me wel schuldig dat ik minder help en er niet altijd ben voor de kids. Ik probeer niet te vergeten dat mijn lichaam heel hard aan het werk is aan iets heel belangrijks en dat het ok´e is om niet alles te kunnen nu. Balans…
Dankjewel voor het lezen!
4 reacties
Echt leuk om te lezen hoe jullie wens voor een derde kindje is ontstaan. En wat bijzonder dat je zo snel al zwanger was! Ook tof om te lezen hoe Liam reageerde. Ik denk dat hij het nu veel bewuster meemaakt allemaal dan destijds wanneer hij grote broer werd van Zoey. Het is jullie gegund en hopelijk ga je je snel beter voelen!
Jaaaa zo leuk voor jullie! Gefeliciteerd!
Wat een leuk bericht! Ooo geniet
geniet, geniet er optimaal van! Ben heel erg benieuwd hoe je het gaat ervaren.
Zou je een keer misschien een blog willen schrijven hoe je het ervaart als je netwerk je ontlast door de kinderen mee te nemen/ logeren? Ben ik benieuwd naar
Dat is een goede vraag! Ik weet niet of ik er snel een hele post over kan schrijven, maar het korte antwoord is dat dat erg wisselt en dat ik het tegenwoordig makkelijker vind dan in het begin. Toen voelde ik me vooral bezwaard en schuldig. Inmiddels weet ik dat het ook goed is om tijd voor mezelf of voor een date ofzo te hebben. Al blijf ik wel vaak het gevoel hebben dat ik nuttigs met mijn tijd moet doen als de kids niet thuis zijn. Maar het is bij ons wel ook zo dat Liam zelf regelmatig vraagt of hij naar familie mag om te spelen/eten/logeren. En familie vraagt op andere momenten weer of ze de kids op mogen halen omdat ze met ze op pad willen. Als de kids daar zin in hebben en wij hebben zelf geen plannen, dan vind ik dat meestal prima. Liam en Zoey gaan graag op pad en ik probeer die tijd dan weer te gebruiken voor dingen die ik niet zo makkelijk kan doen als ze thuis zijn. Maar het blijft een ding waar wel wisselende emoties bij komen kijken 😉