Ik heb jullie nog een hoop te vertellen over de eerste periode van de zwangerschap, dus in deze post vertel ik over de tijd dat ik 9, 10 en 11 weken zwanger was.
Op 10 september schrijf ik in mijn notities…
De dagen gaan langzaam en elke avond ben ik blij dat er weer één om is. Weer wat dichter bij de tijd dat ik me beter zal gaan voelen en er zijn geen nare dingen gebeurt (zoals een miskraam). Ik voel me dus nog steeds beroerd. Sommige dagen gaan (deels) best goed en dan kan ik meer dan ik verwacht. Andere dagen zijn behoorlijk zwaar. De laatste week is Romano ook wel echt veel aan het werk geweest terwijl de kids juist meer thuis waren en ik heb gewoon zelf voor ze gezorgd. Al het andere komt er dus ook nauwelijks van. Werk, klussen, huishouden.
Ik weet trouwens nu dat ik de vijfde ziekte nooit gehad heb en dus niet beschermd ben. Zoey is daarom een aantal dagen niet naar de crèche geweest, want we willen het risico voor de baby zo klein mogelijk houden. (Als ik nu de vijfde ziekte krijg, kan het de aanleg van de organen verstoren en is de kans op een miskraam groter.) De organisatie heeft heel erg meegedacht en afgelopen woensdag kon Zoey terecht op een andere opvanglocatie in de buurt. Dat ging heel goed en ze heeft er heerlijk gespeeld. Wat een opluchting! De rest van de maand kan ze daar naartoe op haar vaste dagen (op één na). Dan kan ze lekker met andere kinderen spelen en heb ik iets meer rust. Liam gaat inmiddels niet meer naar de BSO, ook door die vijfde ziekte. Dat vind ik vooral erg jammer voor hem, want hij vindt het daar prachtig. Nu hopen dat die ziekte snel verdwijnt hier.
We hebben gister het mooie nieuws met mijn moeder gedeeld. Ze zag het echt niet aankomen, maar was uiteraard helemaal blij. Zo fijn om er eindelijk gewoon over te kunnen praten!
Kleding vind ik wel lastig nu. Mijn normale broeken pas ik echt niet meer en de twee zwangerschapsbroeken die ik heb, vind ik ook niet geweldig. De laatste dagen was het erg warm en kon ik mijn zomerjurkjes aan. Dat werkte prima. Stiekem hoop ik dat het nu snel een stuk kouder wordt, zodat ik mijn lange truien/gebreide jurken over mijn nieuwe zwangerschapslegging kan dragen. Dat lijkt me wel comfy.
Toch een beetje mijn verjaardag vieren
Het is 11 september en ik ben jarig. ’s Ochtends gaan we bij mijn vader en zijn vriendin op bezoek. Mijn broertje en zijn vriendin zijn er ook, dus het is een mooi moment om ze over mijn zwangerschap te vertellen. Ook dit keer was het echt een verrassing, dus dat was weer grappig. ’s Middags doe ik rustig aan en aan het eind van de middag besluiten we om toch te kijken of we uit eten kunnen om mijn verjaardag nog een beetje te vieren. De kids spelen bij mijn schoonfamilie en wij gaan naar een tapasrestaurant. Dat leek een handige keuze, want dan kunnen we gewoon verschillende dingen bestellen en kan ik kijken wat ik kan eten. Omdat we al vroeg aan tafel zitten, kunnen we onderweg naar huis Zoey ophalen zodat ze in haar eigen bed kan slapen. (Liam wil blijven logeren.)
Een van mijn schoonzusjes (de verloskundige) appt me een paar dagen later om te vragen of ik wil kijken of we het hartje kunnen horen. Daar zeg ik meteen ja op! Rond etenstijd komt ze onderweg van werk langs en terwijl Zoey en Liam geïnteresseerd toekijken zoekt ze de hartslag. Ons kleintje wil niet stilliggen, dus het is lastig te horen, maar we weten dat het hartje klopt. Wat een opluchting! Ik ben de dagen aan het aftellen tot de volgende echo, dus dit geeft toch weer wat rust. En moed om de dagen door te komen, want ik blijf het zwaar vinden.
Op vrijdag 17 september heb ik voor het eerst een dag die grotendeels voorbij gaat zonder misselijkheid en ook de dagen daarna lijkt het redelijk weg te blijven. Wat een verschil! Ik ben nog wel zwak en intens moe, maar ik kan nu zo veel meer doen. Wat een opluchting. Helaas blijkt het van korte duur, want de misselijk komt vrolijk terug. Wel meer met vlagen in plaats van de hele dag, dus dat maakt het een stuk beter te doen.
De termijnecho
Eindelijk is het zo ver, we kunnen langskomen voor de termijnecho. Ik mag meteen gaan liggen en al snel zien we ons kleintje op het scherm. Ik zoek meteen het knipperende hartje op en gelukkig word ik snel beloond. De echoscopiste bekijkt alles goed, laat de hartslag horen en zet ook nog af en toe het 3D beeld aan. Eerst ligt hij of zij nog heel stil, maar nadat ik een beetje gewiebeld heb, zien we vrolijk gespartel. Alles ziet er goed uit en kleintje is nu 43 mm groot. Dat betekent dat de uitgerekende datum een dag naar voren gehaald wordt en ik nu precies 11 weken zwanger ben.
We hebben ook meteen een intakegesprek bij de verloskundige. Er worden een heleboel gegevens in het systeem gezet, mijn bloeddruk wordt gemeten en het papierwerk wordt in orde gemaakt. Voor we naar huis gaan zetten we nog wat afspraken in de agenda voor de volgende echo’s en een controle en dan zijn we weer klaar.
Thuis breng ik mijn huisarts en verzekering op de hoogte en plan ik een afspraak in om bloed te laten prikken voor de NIPT. Ook pak ik de camera erbij om een eerste ‘buikfoto’ te maken.
De volgende dag ga ik ’s middags naar het ziekenhuis om bloed te laten prikken voor de NIPT en vlak voor dat Zoey en Liam naar bed gaan bekijken we samen de inhoud van het Woezel & Pip koffertje dat ik van de verloskundige kreeg. De kids vinden het allemaal heel interessant en accepteren helemaal dat alles voor de baby is. Liam stelt daarna voor om het koffertje in de babykamer neer te zetten en tilt het trots naar boven. Ik ben heel benieuwd hoe ze het straks gaan ervaren om een broertje of zusje te hebben, maar nu vinden ze het in elk geval helemaal leuk. Nog voor we Liam verteld hadden dat ik zwanger was vroeg hij al om een ‘baby voor thuis’ en Zoey vindt alle baby’s prachtig.
Eind september ben ik met Zoey aan het winkelen en bij de Hema kijk ik naar kleding voor haar. Ik zie een klein rompertje hangen. Een basic exemplaar, maar gemaakt van een heel zacht stofje en al snel liggen er twee in het mandje. Zoey legt er een paar keer een roze mutsje bij (“ook mooi” zegt ze dan), dus uiteindelijk mag ze de witte meenemen naar de kassa.
’s Middags maken we vast foto’s om binnenkort het mooie nieuws mee aan te kunnen kondigen. De kids hebben er niet heel veel zin in, maar uiteindelijk lukt het toch.
Zijn er onderwerpen rondom de zwangerschap waar jullie graag meer over zouden willen lezen?
Eén reactie
Wat rot dat je je niet goed voelde de afgelopen weken. Natuurlijk hoort het er ook bij, maar ik kan me voorstellen dat het met twee kinderen en gedoe rondom de vijfde ziekte wel pittig kan zijn. Wel ontzettend leuk dat je schoonzus alvast een echo kon maken en dat jullie al naar het kindje konden kijken. Wat bijzonder! Ik ga snel je volgende zwangerschapsupdate lezen. Ben super benieuwd!