Mijn derde zwangerschap alweer. Het blijft een beetje gek. Op het moment dat ik dit typ zit ik bijna op de 34 weken en komt het einde in zicht. Jullie lezen dit wat later omdat ik vooruit werk voor mijn verlof. Misschien zijn er inmiddels dus wat dingen veranderd, maar ik blik terug op de laatste maanden. Wat zijn de minder leuke kanten van zwanger zijn? Waar geniet ik van, hoe ervaar ik de veranderingen in mijn lichaam en waar kijk ik naar uit?
Minder leuke kanten
Zwanger zijn vind ik aan de ene kant heel erg leuk en bijzonder, maar daartegenover staat dat het lichamelijk ook best pittig is. Voor mij wel in elk geval. Net als bij Liam en Zoey ben ik aan het begin flink beroerd geweest en eigenlijk is de misselijkheid met vlagen wel blijven hangen. Ook de pijn in mijn bekken ken ik van de vorige zwangerschappen. Ik heb het zeker beter onder controle dan bij Liam, maar ik kan dit issue niet helemaal voorkomen. Logisch ook wel, want het is gewoon overbelasting van banden en spieren doordat er het een en ander veranderd is in je lichaam. En rust nemen zit er gewoon minder in als je al twee kids rond hebt lopen. Probeer dan maar eens niet te bukken, te hurken of te tillen. Dat lukt niet.
Verder ben ik me deze zwangerschap erg bewust van alles wat er mis kan gaan. Bij Zoey had ik dat al, maar deze keer is dat nog sterker. Een gezond kindje krijgen is niet vanzelfsprekend en vooral tijdens het eerste trimester vond ik dat behoorlijk spannend.
Waar ik van geniet
Het leuke aan deze zwangerschap is dat Liam het nu veel bewuster meemaakt dan toen Zoey in mijn buik zat. Het leeftijdsverschil tussen dit mannetje en Zoey is ook al wat groter en ik heb wel het idee dat ze redelijk begrijpt wat er aan de hand is. Voor zover dat kan met kleine kids natuurlijk. Ik krijg in elk geval heel veel kusjes op mijn buik, er wordt overheen geaaid en Liam vraagt af en toe wanneer de baby komt. Ze vinden het ook allebei leuk om spullen voor Broertje uit te zoeken en als we iets krijgen, accepteren ze direct dat het niet voor hen is en vinden ze dat we het een plekje in de babykamer moeten geven.
Met Liam heb ik ook regelmatig gesprekken over wat de baby dan gaat eten en dat we hem moeten voeren. En hij zegt af en toe dat ik een melkmachine in mijn buik heb. Als ik dan uitleg hoe het ook alweer zit, dan herinnert hij zich de kolf die ik bij Zoey gebruikte en weet hij te vertellen dat we die gebruiken om flesjes te kunnen vullen voor op de opvang. Ik vind dat zulke schattige gesprekken en het verbaast me soms wat hij allemaal onthoudt. Oh, en ik geloof dat Liam vindt dat we hierna nog een baby moeten krijgen, maar dan een zusje. Hihi!
Mijn lichaam
Ik blijf het toch bijzonder vinden hoe je lichaam verandert tijdens en na een zwangerschap en wat het allemaal kan doen. Dit keer kon ik razendsnel mijn normale broeken al niet meer aan, mijn heupen werden direct breder. Ik draag dit keer mijn zwangerschapsbroeken ook maar weinig en pak liever een legging en jurkje uit de kast. Dat zit toch wat fijner bij mijn buik en die lijkt wat harder te groeien dan bij mijn oudste kids. Zou dat komen doordat hij wat lager lijkt te liggen? Ik herinner me de schoppen tegen mijn ribben van Liam en Zoey nog wel, maar broertje is daar niet in de buurt gekomen. Hij ligt meestal met z’n rug aan mijn linkerkant en duwt dan tegen mijn rechter heupbot aan. Ik blijf die bewegingen bijzonder vinden. Van kleine plopjes in het begin tot flinke duwen aan het einde. Oké, dat is niet altijd comfortabel, maar het blijft echt bijzonder. Ik probeer er ook bewust van te genieten.
Waar kijk ik naar uit?
Babyknuffelen! Dat spreekt voor zich, toch? Verder ben ik heel erg benieuwd hoe ons derde kindje eruit ziet en of hij op zijn broer en zus lijkt. Zowel wat betreft looks als zijn persoonlijkheid. Ik ben ook heel nieuwsgierig naar hoe Liam en Zoey het allemaal gaan vinden en hoe baby op ze gaat reageren. Liam vond Zoey in het begin helemaal niet zo interessant, maar is dit keer dus wat ouder. En Zoey is gek op baby’s! Ze zijn in elk geval allebei gewend aan het delen van aandacht en het soms even moeten wachten, dus dat helpt hopelijk.
Voor mezelf kijk ik uit naar makkelijker kunnen bewegen en meer kleren aan kunnen. Oh, en alles weer kunnen eten! Thuis valt het wel mee, maar buiten de deur zie ik altijd een hoop lekkers op de kaart dat ik wel mis. Sushi, een broodje carpaccio, dat soort opties. Allemaal redelijk voor de hand liggende dingen, toch? Het makkelijker kunnen bewegen is ook wel iets dat ik fijn zou vinden voor Liam en Zoey. Dan kan ik ’s avonds weer even bij ze in bed kruipen en Zoey gewoon optillen als ze dat vraagt. Oké, dat tillen is wel iets waar ik de eerste tijd na de zwangerschap nog heel voorzichtig mee moet zijn, maar dat komt op den duur ook wel weer.
Maar goed, voor het babyknuffelen kan beginnen staat er eerst nog een bevalling op het programma. Net als bij Zoey ga ik daar heel rustig in. Ik heb zo mijn wensen en ideeën, maar ik laat het ook gewoon gebeuren. Plannen kan je het niet. Ik heb in elk geval twee goede bevallingen om op terug te kijken, dus dat geeft vertrouwen dat het dit keer ook wel goed zal komen. Ik ben benieuwd hoe het gaat lopen en hoe ik het dit keer zal ervaren.
Hebben jullie meerdere kids en waren de zwangerschappen heel anders?
